قاعده چهارم :

 اینکه مفسر قرائنی را که در آیات وجود دارد را در نظر بگیرد وآنگاه با توجه به قرینه ها به تفسیر آیه بپردازد.قرینه به معنی نشانه ونظیر وآنچه که برای فهم مطلبی یا پیدا کردن مجهولی یا رسیدن به مقصودی می تواند کمک خوبی باشد . وبدون در نظر گرفتن قرائن به فهم در ست دست پیدا نمی شود.

قرینه به نحوی ارتباط ارتباط لفظی یا معنوی با کلام داشته ولذا در فهم مفاد کلام ومراد گوینده اثر دارد.وچون در قرآن هم از انواع مختلف قرائن یافت        می شود لذا غفلت از آنها برداشت تفسیری را ناقص یابی اعتبار می کند.